Plac przy pomniku

Niewielki plac otoczony kamieniczkami, w północnej zaś jego części, przy ratuszu, stoi pomnik poświęcony ofiarom Wielkiej Wojny, tu właśnie rozstrzelanym. Do tego miejsca kierował się teraz Dania. Zastanawiał się, czego może chcieć od niego Norwegia. Ostatnio przecież niechętnie z nim rozmawiał, dalej miał mu za złe brak pomocy, by wzniecić powstanie antyszwedzkie. A teraz Søren otrzymał od niego wiadomość, że chce się spotkać. Podane były tylko miejsce i godzina, jednak Askel nie wyjawił powodu, dla którego prosił o spotkanie. Dania zatrzymał się przy pomniku i rozejrzał się dookoła. Norwegii jak na razie jeszcze nie widział.

Był wariatem a wizyta Hitlera chyba mocno mu do głowy uderzyła, żeby się spotykać z Danią. Nie miał pojęcia jak na niego zareaguje, od tego nieszczęsnego roku tysiąc osiemset sześćdziesiątego czwartego trzymał się od niego z daleka i nie zamierzał tego zmieniać. Skoro ten bałwan wolał lecieć na wojnę zamiast pomagać mu w od długiego czasu planowanym powstaniu, to niech sobie tą wojnę w buty wsadzi. I wszystko inne. Teraz jednakże sytuacja wydawała się być wyjątkowo niebezpieczna i gdzieś tam w głębi norweskiego serca powstało wyjątkowo gryzące poczucie, że powinien coś zrobić aby pomóc Dani. Walczył z tą cholerą ładnych parę miesięcy ale w końcu skapitulował czego wyrazem była mała karteczka wysłana - dla dodania sobie czasu i otuchy - pocztą. Teraz jednak jego czas się kończył, Askel zaś nerwowym ruchem przemierzał wąskie uliczki miasteczka aby po chwili wypaść na plac po południowej stronie. Przystanął i rozejrzał się. Mieli spotkać się właśnie na tym placu.

Na Norwegię nie trzeba było długo czekać. Dania dostrzegł go, jak wchodził na rynek od południowej strony. Od razu ruszył w stronę Askela. Jakoś tak miał, że na jego widok nie mógł powstrzymać uśmiechu. W pewnym momencie jednak dopadł go niepokój. A co, jeśli Askel dalej jest wściekły? Jakoś do tej pory nie potrafili dojść do porozumienia. Ale, gdyby się dalej aż tak gniewał, to czy chciałby się z Danią spotkać? Tak więc z radością i jednoczesnym niepokojem zamaskowanym przez charakterystyczny duński uśmiech, zatrzymał się przy Norwegii.
- Hej, Askel. Dawno się nie widzieliśmy. Co tam u ciebie? - zaczął rozmowę w nadziei, że norweski troll nie czai się gdzieś w pobliżu.

Serce podskoczyło mu do gardła kiedy go tylko zobaczył, grawitacja stała się jakby lżejsza, dłonie zaś schował do kieszeni płaszcza żeby zamaskować ich drżenie. Zacisnął je na materiale a spojrzenie zmrużonych oczu wbił w Danię, unikając jednak jego wzroku. Nadal pozostawał chłodny błogosławiąc w myślach te wszystkie chwile, kiedy udawał kogoś innego.
- W porządku - gładko skłamał, Dania był ostatnią osobą, której chciałby mówić o tym, jak bardzo w porządku nie jest.

Chyba jednak mu nie przeszło... Unikał wzroku Danii i wydawał się nieco spięty. Søren za to jednocześnie strasznie się cieszył, że go widzi, jak również obawiał się, że Norwegia nadal ma do niego żal.
- Chciałeś o czymś ze mną porozmawiać, prawda? - głupie pytanie, na pewno Askel nie pisał do niego bez powodu i nie przyszedł tu po to, by postać sobie koło pomnika - Może pójdziemy gdzieś, gdzie w spokoju będzie można skupić się na rozmowie? - uśmiechnął się tym swoim charakterystycznym wyszczerzem.

Tak, to dobry pomysł.
- Jak uważasz - wzruszył ramionami wbijając wzrok w jego buty (grunt, że nie w swoje - zawsze mógł powiedzieć, że przecież na niego patrzy). Czuł, że wystarczy jedna iskra, jeden dotyk, a on przestanie nad sobą panować. I chyba najbardziej przerażające w tym wszystkim było to, że nie miał pojęcia, co by zrobił, gdyby tak się właśnie stało. Dlatego też wolał milczeć i wszelką inicjatywę oddać Sørenowi.

- Chodźmy zatem. - powiedział i poprowadził go do najbliższej kawiarni, jednej z tych, których pełno było w kamieniczkach otaczających rynek. Tam Søren znalazł stolik umiejscowiony w kącie, nieco na uboczu. Takie położenie sprzyjało spokojnej rozmowie. Poczekał, aż Norweg zajmie swoje miejsce, po czym spytał:
- Napijesz się czegoś? Może kawy?

- Gorącą czekoladę - powiedział cicho kiedy juz zrzucił z siebie wierzchnie odzienie i usiadł. A trzeba zaznaczyć, że usadowił się na krześle w sposób jasno pokazujący dynstans, jaki chciał utrzymać. Nie przysunął krzesła do stolika, plecy oparł o oparcie krzesła, nogę założył na nogę, ręce zaś zaplótł na piersi. Co ciekawsze, z chwilą kiedy owionął go zapach kawy, przyszedł również spokój. Nie ten miły i kojący ale zawsze jakiś.

Skinął głową, po czym podszedł do baru i złożył zamówienie. Następnie wrócił do stolika i zajął miejsce na przeciwko Askela.
- O czym chciałeś ze mną porozmawiać? - zapytał, wpatrując się uważnie w Norwega. Rzadko kiedy można było zobaczyć Danię tak skupionego. Z kolei Askel zachowywał się z wyraźnym dystansem, chociaż wydawał się już nieco spokojniejszy. Może Sørenowi uda się jakoś przełamać tę barierę? Bardzo chciał się z Askelem pogodzić.

- O wojnie - odparł cicho i przysunął się do stolika. I nic więcej. Ręce nadal splecione, noga na nogę. Spojrzał na niego twardym spojrzeniem, w którym jednak żarzyły się emocje. Głębokie, nieprzeniknione, jedyne w swoim rodzaju i zdecydowanie ze sobą pomieszane. Czekał jak Dania zareaguje.

Wojna. Coś faktycznie wisiało w powietrzu. Rzesza się zbroił a jego relacje z Danią były trochę skomplikowane, bo chociaż Søren nie popierał tej całej ideologii, to jednak mimo wszystko starał się utrzymać z Niemcami kontakty handlowe.
- Myślisz, że nas też to dotknie? Wydawało mi się, że napięcia są między Rzeszą, a Anglią i Francją. Chociaż czekaj... coś tam ostatnio Niemcy ode mnie chcieli... - zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć, o co wtedy chodziło - Nie pamiętam, czego chcieli, wtarabanili się akurat wtedy, gdy przyszedł do portu ważny transport i musiałem przypilnować wyładowania towaru.

- Dotknie i to niebawem - odpowiedział cicho, beznamiętnie, zupełnie jakby do reszty wyprano go z emocji. Właściwie, to nie wiedział co ma mu powiedzieć, wszystko o czym tak intensywnie myślał, wyleciało mu z głowy. Podziękował skinięciem głowy za czekoladę i leniwie zaczął zbierać łyżeczką bitą śmietanę z posypką. Była dobra, aż za bardzo... Odruchowo oblizał usta i zmrużył oczy bardziej niż zwykle.

Siedział i w milczeniu wpatrywał się w Askela. Praktycznie obserwował każdy jego ruch. Zajęty tym, zapomniał o kawie, która sobie przed nim stała i stygła. Ta cisza między nimi wydawała mu się jakaś dziwna. Skoro jednak Norwegia jej nie przerwał, Dania postanowił nakłonić go do dalszej rozmowy.
- I w związku z nadchodzącą wojną chciałeś ze mną porozmawiać? - spojrzał na niego wyczekująco, w nadziei, że Askel mu odpowie.

Wrócił do rzeczywistości brutalnie ściągnięty jego słowami na ziemię. Wbił w niego chłodne spojrzenie i cicho wypuścił powietrze z płuc. To była trudna rozmowa a jemu na dodatek wszystko wyleciało z głowy. Od czego zacząć? Sam by powiedział, że od początku. Ale znowu jak zaczynać od początku kiedy nie może o pewnych istotnych wydarzeniach wspominać, o innych zaś mówić tak otwarcie jakby chciał. Wszak nikt nie mógł o tym wiedzieć. Zdecydował się więc na rozwiązanie sprawy krótko i na temat, nawet jeśli Søren nie zrozumie w pełni jego wypowiedzi teraz, to uczyni to później. Oby tylko owo "później" nie okazało się być "za późno".
- Rzesza na czele z Hitlerem szykują się do wojny i nie będą uznawać niczyjej neutralności.

W końcu przypomniał sobie o swojej kawie, która sobie spokojnie sobie przez ten czas stygła. Upił jej łyk, słuchając Norwegii.
- Czyli istnieje możliwość, że nas też postanowi zaczepić? Ech, a miałem nadzieję, że jakoś uda się w spokoju z nim handlować... Wypadałoby się przygotować w razie co. - spojrzał mu uważnie w oczy - Wiesz coś więcej w związku z planami Rzeszy?

Swoim zachowaniem podniósł mu Dania ciśnienie skuteczniej niż litr koszmarnie mocnej kawy. I on sobie tak zwyczajnie tratuje to, co mu powiedział - zupełnie jakby rozmawiali o pogodzie albo jakimś rodzinnym spotkaniu. Odstawił szklankę ze słodyczą nieco głośniej niż powinien i zgromił go spojrzeniem. Przez chwilę wyglądał jakby chciał coś powiedzieć ale zrezygnował na rzecz dalszego zabijania Duńczyka wzrokiem.

Już wyglądało na to, że Norwegia się odezwie, ale jednak tego nie zrobił. Jedynie utkwił w Danii mordeczy wzrok. W sumie przy jego spojrzeniu nawet bazyliszek mógłby się schować. Po chwili oczekiwania, w czasie której Askel mordował Sørena wzrokiem, Duńczyk w końcu się odezwał.
- No co? Myślałem, że powiesz mi coś więcej niż dwa zdania. - ton jego głosu nadal wydawał się niezbyt adekwatny do powagi otrzymanych od Norwegii wiadomości. Cięzko było stwierdzić, czy rzeczywiście był aż tak głupi, by zbagatelizować całą sprawę, czy tylko stwarzał takie pozory.

- Jeżeli tak właśnie do tego podchodzisz, nie widzę sensu dalszej konwersacji - dopił czekoladę i wstał aby sięgnąć po płaszcz. Wszystko straciło w ostatnich chwilach na znaczeniu, nie widział już żadnego powodu dla dalszego ciągnięcia tego jakże niemiłego dla jego nerwów spotkania.

Widząc, że Norwegia wstaje, Dania również wstał momentalnie poważniejąc. Chyba trochę przesadził. Ale Norek też nie powiedział mu nic istotnego.
- Askel, przepraszam... - jakoś tak odruchowo złapał go za rękę i spojrzał mu w oczy. Nie chciał pogorszyć ich relacji, które i tak były nie najlepsze.
-Proszę, zostań. Już będę poważny. - obiecał.

Nad jego głową zapaliła się mentalnie jedna kropka. Druga kropka. I trzecia też. Czując ten znajomy a jednak zapomniany dotyk poczuł, jak przechodzi go prąd. Odruchowo zacisnął dłoń na dłoni Sørena. Odwzajemnił również spojrzenie, z jego strony pełne irytacji oraz zniecierpliwienia.
- Ostrzegam cię przed prawdopodobnym atakiem Rzeszy z Hitlerem na czele na twoją ojczyznę a ty masz to gdzieś. Ciekawe czy twój król podchodzi równie troskliwie do swego ludu - warknął ledwo słyszalnym szeptem.